شعری تقدیم به یک دوست قدیمی :                   

با ور کن ای دوست سو ء تفاهم شده است

حرف هایم لای حرفهایت گم شده است  

چقدر ساده دل بود ، دل ساده من

اعتبارش ، فانیه یک تکلم شده است

حرف هایم شاید پوچ ، شاید بی معنی

چرا چراغ ادب ، اسیر سوختن تعلم شده است

دو چشم داری ولی با یک چشم می بینی

انگار چشمهایت نیز دچار توهم شده است

تپش دل من صدای صمیمیت می دهد

حیف دل تو اسیر حرف های مردم شده است

سرشار از سکوت شد همه هیاهوی رفاقت

نفسم صدایی است که بی تکلم شده است.